Obraz jednoaktowy w trzech niezrównoważonych aktach.
Akcja toczy się w końcu XX wieku w 1 procencie w Barcelonie (miasto nad wodą w północno-wschodniej Hiszpanii, znany klub piłkarski), w 99 procentach w Wenecji (miasto nad wodą w północno-wschodnich Włoszech, brak klubu piłkarskiego).
Osoby:
Fábregas – osobnik o cechach niesprecyzowanych, z pochodzenia Hiszpan
Riverola – prawnik, mieszkaniec Barcelony, plenipotent w firmie Fábregasa
Maria Clara – dziewczę weneckie płci żeńskiej z rodu Dolabella, wysoka i szczupła (w 99 procentach, w 1 procencie nieszczupła), często dla niepoznaki okryta płaszczem przeciwdeszczowym
Charlie Dolabella – ojciec Marii Clary, wenecjanin z przypadku, były przedstawiciel handlowy firm kosmetycznych na region Lombardii
Żona Charliego Donabelli – matka Marii Clary, nadzwyczaj słabego zdrowia, wenecjanka wielopokoleniowa
Doktor Pimpom – medyk o zupełnie innym nazwisku, natura kontemplacyjna
Madame Gestring – ekskluzywna dama bez zahamowań, przejazdem
Dzieciątko
Trio weneckie – elegancki młodzieniec, olbrzym i stuknięta dziewczyna, prowadzona przez tego drugiego na sznurku
Przenajświętsza Panienka
Święty Marek
Tłum
Daniel Craig
Akt I
Scena I
Barcelona
Wchodzi Fábregas. Zwraca się do Riveroli:
- Rzucam to wszystko. Rzucam słoneczną Hiszpanię, rzucam firmę po ojcu odziedziczoną, rzucam żonę swą, ponieważ i tak jest eks, rzucam syna także, choć wciąż aktualny. Nie próbuj mnie zatrzymać i nie tęsknij! Podążę za marzeniami, których brak tak dotkliwie odczuwam!
Fábregas nieodwołanie wychodzi.
Riverola – łka bezgłośnie.
Scena 2
Wenecja (aż do końca)
Fábregas sam w pokoju hotelowym.
- Otom dotarł tu, gdzie każdego roku prócz mnie dociera 3 koma 4 miliona turystów. Ale cóż oni mnie obchodzą. Cóż obchodzi mnie to miasto wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO, skoro siedzę w hotelu i ćwiczę hantlami.
Fábregas nieoczekiwanie poznaje Marię Clarę.
- Otom dotarł tu, gdzie każdego roku (częściowo jw.), … skoro poznałem Marię Clarę i od tej pory w moim życiu nic już nie będzie takie samo, a nawet inne będzie.
Scena 3
Pałac rodzinny Marii Clary w ruinie.
Charlie Dolabella w przyciasnej flanelowej pidżamie. Do Fábregasa:
- Witaj, drogi gościu. Koniecznie musisz spróbować naszego spécialité de la maison, którym jest barbecue devil souce!
Żona Charliego w gabarynowej sukience. Ogólnie:
- Och, głowa mi dziś źle robi. Niechybnie nie będę jadła kolacji.
Chwyta się za serce, powolnie omdlewa. Doktor Pimpom wyciąga omdlałą za kulisę.
Frenetyczne brawa z offu.
Okrzyki:
- Autor, autor!
Koniec aktu I
Akt II
Scena 1
Fábregas na Placu św. Marka:
- Maria Clara nie wiedzieć czemu mnie unika, choć wcześniej robiła mi nadzieje. Chyba pójdę do Pałacu Dodżów przyjrzeć się sztuce. To mnie na pewno uspokoi.
Idzie do Pałacu Dodżów, gdzie zostaje aresztowany za nieprzystojne zachowanie.
Maria Clara na stronie:
- Fábregas sądził, że mu robię nadzieję, ale w rzeczy samej muszę jechać do Rzymu.
Maria Clara wyjeżdża do Rzymu, gdzie zachodzi w ciążę z niezwykle wysokim dostojnikiem.
Scena 2
Fábregas pogrążony w życiowej inercji ogląda w pokoju hotelowym filmy klasy B z magnetowidu (jakość VHS). Przypadkowo spoczywa na łonie Madame Gestring, dzielącej z nim umiłowanie X Muzy. Łono to dzierży. Do czasu.
W końcu Madame Gestring z nordyckim akcentem:
- Mój mąż właśnie przyjechał, teraz odświeża się w pokoju piętro niżej, który od tej pory będziemy dzielić. Adieu!
Wychodzi.
Fábregas włącza magnetowid.
Scena 3
Fábregas po długim niewidzeniu spotyka w vaporetto doktora Pimpoma.
Uradowany dołącza się do niego.
Doktor Pimpom:
- Pospieszmy się, drogi panie, zmitrężył pan już i tak wiele czasu, a przecież Przenajświętsza Panienka nie będzie na nas czekać.
Podążają zgodnie i wspólnie.
Koniec aktu II
Akt III
Scena 1
Fábregas w pałacu rodzinnym Marii Clary spotyka Charliego, jego żonę, tłum i Przenajświętszą Panienkę.
Przenajświętsza Panienka do Fábregasa:
- Och, witam pana, dawnośmy się nie widzieli. Okopciły mnie te świece, a i bosą stopą niewygodnie stać na globusie. Chętnie wesprę się na pańskim ramieniu.
Wspiera się, co sprawia, że Fábregas rozpoznaje w niej Marię Clarę.
Fábregas:
- Widziałem dziś w nocy przez okno eleganckiego młodzieńca, olbrzyma i stukniętą dziewczynę, prowadzoną przez tego drugiego na sznurku. Czy pani ich zna?
Maria Clara:
- Tych akurat nie znam, ale pozwoli pan, że przedstawię panu Dzieciątko.
Dzieciątko puszcza wiatry, czka, beka i mu się ulewa.
Fábregas:
- Urocze. Pozwoli pani, że od tej pory wraz z papą pani Charliem troskliwie zaopiekujemy się Dzieciątkiem, aby mogła pani po połogu spokojnie dojść do siebie. Szkoda wielka, że maman pani nie doczekała tej chwili w swoim złym zdrowiu i opuściła ten padół tak nagle.
Maria Clara:
- Panowie, Dzieciątko w takim razie powierzam w wasze ręce.
Fábregas i wdowiec Charlie udają się z Dzieciątkiem na kolację.
Scena 2
Święty Marek w sarkofagu wpływa na wody laguny, roztaczając nieziemskie zapachy.
Wita go tłum. Następuje patronizacja miasta.
Scena pantomimiczna.
Scena 3
Daniel Craig spektakularnie rozpiernicza połowę Wenecji i zanieczyszcza kanał.
Maria Clara śpi niewzruszona.
Fábregas nie śpi. Zauroczony rozpierduchą i zanieczyszczeniem pointuje:
- Całe życie byłem marzycielem.
Kurtyna Siemieradzkiego.
Z offu na znaną melodię rozbrzmiewa piosenka:
Gdzieżeś to bywał,
Czarny baranie, czarny baranie?
W Wenecji, w Wenecji,
Mościwy panie…
Koniec
Eduardo Mendoza, Wyspa niesłychana, Znak 2011
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz